شهلا پورامیری - ایروبیک ژیمناستیک ورزشی زیبا و جذاب به شمار می‌‌رود که سالانه بر طرفدارانش به‌صورت چشم‌گیری افزوده می‌شود. این ورزش بیشتر فاکتور‌های آمادگی جسمانی را شامل می‌شود. در این رشته حرکات به‌صورت متوالی و پیوسته هم‌راه با موزیک اجرا میشوند و ژیمناست می‌بایست تمامی حرکات دست و پا (گام) را در یک برنامه به روشی زیبا، پیچیده، خلاقانه و متقارن یا نامتقارن به مرحله اجرا بگذارد. به‌رغم افزایش روزافزون طرف‌داران این ورزش، متاسفانه در استان کرمان مورد بی‌توجهی قرار گرفته است.
در این شماره از نشریه سعی کرده‌ایم با چهار نفر از ژیمناستیک‌کاران افتخار آفرین و مدال‌آور آسیایی اهل کرمان گفت‌وگویی داشته باشیم.
سعید مالکی مطلق:
تیم دارد تباه می‌شود
سعید مالکی مطلق متولد سال 75 دانشجوی تربیت‌بدنی، هفت سال است که عضو تیم ملی ایروبیک ژیمناستیک است، رفتیم. حاصل گفتوگو با او از نظرتان می‌گذرد.
ابتدا بفرمایید تاکنون چه عناوین و مقام‌هایی کسب کرده‌اید؟
من شش مدال طلا و دو مدال نقره کشوری را از سال 86 به بعد کسب کرده‌ام.
مقام پنجم مسابقات آسیایی ویتنام در رده سنی بزرگسالان در سال 2015، مقام چهارم تیمی در مسابقات آسیایی مغولستان در سال 2017 و شرکت در جام‌جهانی پرتغال در سال 2018 را در کارنامه دارم و هفت سال است که عضو ثابت تیم ملی هستم.
از برنامه‌های آینده‌تان بگویید.
از طریق ورزش، برنامه‌های بزرگی دارم اگر حمایت عملی بشوم نه لفظی از طریق مسئولان، قطعا خیلی حرف‌ها می‌توانم برای گفتن داشته باشم.
چگونه به این‌جا رسیده‌اید؟
همانند یک سرباز در مقابل مربی‌ام سعی کردم کم نذارم و تلاش کردم، پیوسته تلاش‌می‌کردم تا این‌که بی‌انگیزگی و بی‌توجهی عاملان این موضوع من را ناامید کرد.
عملکرد هیئت ژیمناستیک را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
هیئت از دید من در گذشته توجه بسیاری به این ورزش کرد و خوب بود، اما از یک جایی به بعد خیلی کم‌رنگ شد و هیچ توجهی از هیئت کرمان ندیدم و فقط قول دادند و قول دادند اما عملی را شاهد نبودیم.
از مشکلات موجود بر سر راه رسیدن به اهداف‌تان بگویید.
کرمان همیشه بزرگ‌ترین هدیه‌ها را به ایران تقدیم کرده که اسم‌شان قهرمانان گمنام است و ایران آن‌ها را به جهان نشان داده است.
اما ای کاش که کرمان یا حتی ایران قدر این قهرمانان را بهتر می‌دانست.
مشکلات زمانی شروع می‌شود که ورزش‌کار در مقطع حرفه‌ای و ملی پا به عرصه می‌گذارد.
ما الان هیچ‌درآمد ماهانه، فصلی و یا سالانه نداریم...
حتی برای مدال‌ها و افتخاراتی که آوردیم هیچ حمایتی از ما نشد و این خیلی عجیب است.
هیئت کرمان می‌داند که بسیاری از ورزش‌کاران و قهرمان‌های کشور از کرمان هستند، به‌رغم این‌که این برای خودشان افتخار است، اما هیچ نگاهی به ما نمی‌کنند جز این‌که می‌گویند یا ورزش کنید یا این‌که شرایط همین‌است.
تا به امروز هیچ حمایت مالی از ما نشده است درصورتی‌که با این وضع اقتصادی بیش از اندازه نیاز به این نوع حمایت داریم.
هم اکنون ما بدون مربی تمرین می‌کنیم و هیچ‌کس نیست که رسیدگی کند و برای تیمی که مربی ندارد، دل بسوزاند، تیم دارد تباه می‌شود. در حال حاضر در یک سالن شخصی تمرین می‌کنیم که برای ما خیلی کوچک است. در به در به‌دنبال اسپانسر یا ارگانی که از ما حمایت کند، هستیم.
می‌توانم قول بدهم اگر موتور حمایت پشت ما روشن شود، قطعا سرعت افتخارآفرینی زیادی را خواهید دید.
ما واقعا شرایط خوبی نداریم و من این وضع را اصلا جالب و منصفانه نمی‌بینم، به هر حال امیدوارم که این گفتوگو بتواند نگاهی را نسبت به تیم ایروبیک ژیمناستیک کرمان عوض کند.
امیر حسین بنی‌اسد:
بدون مربی تمرین می‌کنیم
امیرحسین بنی اسد، متولدسال 78، که از سال ۹۰ به‌عنوان ملی‌پوش در رده سنی نوجوانان فعالیت داشته‌است نیز با دل‌خوری از بی‌توجهی مسئولان مربوطه می‌گوید.
از دستاوردهای که تاکنون در ورزش داشته‌اید، بگویید.
سال ۹۴ اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا و کسب مقام سوم آسیا در رده سنی جوانان، سال ۹۵ اعزام تنها ورزش‌کار از ایران برای اردوی بین‌المللی در کشور تایلند و برگزیده شدن به‌عنوان ورزش‌کار برتر در این اردو، سال ۹۶ اعزام به مسابقات قهرمانی آسیا در رده سنی بزرگسالان و کسب جایگاه چهارم آسیا، سال ۹۷ اعزام به مسابقات قهرمانی جهان در کشور پرتقال، کسب ۱۰ مدال طلای قهرمانی کشور و ۲نقره و ۱برنز از جمله دستاوردای من در سال‌های اخیر است.
از مشکلاتی که با آن مواجه هستید، بگویید.
اکنون که به رده سنی بزرگ‌سالی رسیده‌ام مجبور هستم برای مخارج زندگی‌ام کارهای غیرمرتبط را انجام دهم. برای آماده شدن به منظور شرکت در مسابقات مجبور هستیم چند ماهی در اردو باشیم و از شغل‌مان فاصله بگیریم، همین امر باعث فاصله گرفتن من از تمرین کردن شده است و مجبورم ساعت زیادی روزانه کار کنم که داشتن یک حامی مالی می‌تواند خیلی کمک کننده باشد.
از تلاش‌های‌تان برای رسیدن به این نقطه که هستید، بگویید.
از بسیاری از علایق‌ام گذشتم که به هدفم برسم. اگر بخواهم یکی از مهم‌ترین‌های آن‌را ذکر کنم، این است که نتوانستم در مراسم ازدواج برادرم شرکت کنم چون باید به مسابقات قهرمانی کشور می‌رفتم که اتفاقا اولین مدال طلای قهرمانی کشورم را در همان مسابقات کسب کردم.
یک ورزش‌کار ایروبیک ژیمناست با چه آسیب‌هایی روبه‌رو است؟
ایروبیک ژیمناستیک یک ورزش کاملا زیبا و در عین ناباوری بسیار سخت است. یکی از شایع‌ترین آسیب‌های این رشته آسیب در ناحیه کتف است که اکثر بچه‌های تیم دچار آن میشوند، اما اگر مربی ورزش‌کارش را بفهمد و درک کند، می‌تواند فشار تمرین‌را به گونه‌ای تنظیم کند که ورزش‌کار دچار آسیب نشود و این‌جا باید بگویم که مربی می‌تواند خیلی به مدیریت آسیب کمک کند.
شنیده‌ها حاکی از این است که شما بدون مربی تمرین می‌کنید، آیا این درست است؟
بله متاسفانه درحال حاضر با وجود تمام تلاش‌های ما در طول دوره ورزشی نزدیک به چند ماه است که ما بدون مربی تمرین کرده‌ایم، اما هیئت هیچ واکنشی نشان نداده و پی‌گیری نکرده است. چند بار با رئیس هیئت ژیمناستیک کرمان جلسه گذاشتیم و به ما وعده پی‌گیری دادند، اما اکنون بیشتر از یک ماه از آخرین جلسه می‌گذرد و هنوز اتفاقی رخ نداده است و ما هم تمرینات منظمی نداریم و باعث دل سردی‌مان شده گویا موضوع نبودن مربی و تمرین نکردن تیم ایروبیک و از بین رفتن قهرمانان از جمله هم تیمی‌های خودم اصلا برای هیچ‌کس و هیچ ارگانی اهمیت ندارد. که به‌راحتی از این موضوع می‌گذرند. در صورتی که برای این‌که این تیم به این جا برسد، هزینه‌های زیادی خرج و سال‌های زیادی وقت سپری شده است. این تیم یکی از بهترین مربیان بین‌المللی را در اختیار داشته که در خیلی از استان‌ها و حتی کشورهای دیگه داشتن این‌چنین مربی را غنیمت می‌شمرند، اما در این‌جا به راحتی از همه این‌ها می‌گذرند.
وضعیت کنونی تیم‌تان به چه صورت است؟
اعضای تیم کرمان اول پنج نفر بودیم و همه در سطح حرفه‌ای و جز بالاترین رده‌های این ورزش در سطح کشور بودیم، اما به‌دلیل حمایت نشدن در حاضر دو نفر هستیم و دیگر نفرات فقط برای حفظ آمادگی خود تمرین می‌کنند.
بسیاری از ورزش‌کاران مطرح و مدال‌آور کشور به‌دلیل حمایت نشدن از سوی مسئولان کرمانی مهاجرت می‌کنند، در صورتی که هیچ کدام راضی به مهاجرت نیستند. من اگر حمایت می‌شدم و مجبور نبودم این‌اندازه کار کنم، مرتب و منظم تمرین می‌کردم و بعد از مدال آسیایی حتما مدال جهانی را کسب می‌کردم، اما متاسفانه تمام وقتم را در حال کار هستم در حالی‌که فکر و ذهنم در ورزش است و به مسابقاتی که می‌توانستم بروم و مدال‌هایی که می‌توانستم کسب کنم، غبطه می‌خورم. اما اینک باید فقط رویدادها را از اخبار پی‌گیری کنم. امید‌وار هستم و تلاش می‌کنم و اصلا دوست ندارم روزی به مهاجرت فکر کنم.
سخن آخر.
امیدوارم که با داشتن یک حامی و تدابیر مسئولان بتوانم در کنار هم تیمی‌های عزیزم با آرامش در میادین ورزشی فعالیت داشته باشم.
سهند صفی‌زاده:
ادامه دادن بدون انگیزه غیرممکن است
سهند صفی‌زاده متولد سال 77 و دانشجوی رشته مهندسی کامپیوتر دانشگاه شهید بهشتی است. او نیز از بی‌توجهی‌ها ناراحت بود.
از عناوین و مقام‌هایی که تاکنون کسب کرده‌اید، بگویید.
دو مدال طلا شاخه سه نفره جانان مسابقات کشوری، مدال نقره شاخه انفرادی مسابقات کشوری، مدال برنز سه نفره جانان مسابقات آسیایی، مدال نقره شاخه انفرادی مسابقات کشوری، رتبه چهارم شاخه گروهی بزرگسالان مسابقات آسیایی و صعود در نفرات برتر دو دوره اردوی تیم ملی حاصل سال‌ها تلاشم در این ورزش است.
هم‌اکنون با چه مشکلاتی روبه‌رو هستید؟
عدم توجه به تغذیه یا پی‌گیری آسیب ورزش‌کار و به‌طور کلی بحث حمایت نکردن فدارسیون از مربی و ورزش‌کار و حمایت نکردن هیئت ژیمناستیک استان از شاخه اکروبیک و عدم اهمیت به ورزش‌کار یا حتی مقام‌های کسب شده از اصلی‌ترین مشکلات ما هستند.
تا دو سال پیش سابقه تیم کرمان درخشان‌تر بوده است و در دوره مسابقات ویتنام 4 نفر دوره مسابقات مغولستان سه نفر و دوره مسابقات پرتغال دو نفر عضو تیم ملی بوده‌اند.
از آسیب‌های این ورزش و نحوه رسیدگی به آن بگویید.
شاخه اکروبیک آسیب‌های خاص خود را دارد مثلا التهاب کتف، آسیب‌های پا به خاطر مین چوبی و هم‌چنین آسیب زیاد در ناحیه دست و مچ دست.
از نظر رسیدگی به آسیب‌ها و مدیریت آن‌ها در اردوها تلاش‌های مختلف انجام می‌شود که متاسفانه از نظر من کافی و جواب‌گو نیستند.
آیا هزینه اعزام به مسابقات را شخصا پرداخت می‌کنید؟
تا دو سال پیش هزینه‌ها شخصی نبود هرچند که حداقل در سه مورد بنده شخصا هزینه‌هایی را با قول برگشت (به‌خاطر بودجه نداشتن هیئت) پرداخت کردم که برگشتی نداشتند در عین حال اخیرا مسابقات کشوری با هزینه شخصی بوده‌اند.
سخن آخر.
بدون وجود انگیزه ادامه دادن کار ورزش‌کار بسیار دشوار یا حتی غیرممکن خواهد بود.
سجاد شمسی:
لااقل قهرمان‌ها را از بین نبرید
سجاد شمسی متولد 77 و دارای مدرک مهندس معماری است، از سال 87 تا 97 عضو تیم ملی بوده است، او نیز همانند سایر ورزش‌کاران این رشته از وضع موجود ناراضی است.
تاکنون در رقابت‌های قهرمانی کشور، آسیایی و یا حتی جهانی چه عناوین و مقام‌هایی کسب کرده‌اید؟
از سال 1387 شروع به شرکت در مسابقات قهرمانی کشور کردم و موفق به کسب 10 مدال طلا و یک برنز شدم.
جزو اولین ایروبیک ژیمناست‌هایی بودم که در مسابقات جهانی فرانسه در سال 2010 شرکت کردم .
شرکت در اردو تمرینی آموزشی ایروبیک ژیمناستیک در کشوره کره جنوبی در سال 2012 و کسب مدرک آموزشی در این دوره، شرکت در مسابقات آسیایی ویتنام در سال 2015 که توانستم در بخش انفرادی و گروهی جز فینالیست‌ها باشم نیز بخشی از کارنامه ورزشی‌ام است.
هم اکنون با چه مسائل و مشکلاتی روبه‌رو هستید؟
مشکلات همیشه وجود داشتند ولی در حاضر بیشتر شده‌اند. نبود امکانات کافی از جمله پیست ایروبیک ژیمناستیک و یا حتی نبود مربی مشکلاتی جدی هستند.
با توجه به بی‌توجهی‌های موجود حتی دکتر مهرتاش مربی سابق تیم ملی ایروبیک ژیمناستیک ایران که مربی تیم استان کرمان نیز هم بودند را ما امروز کنار خود نداریم. در این خصوص پی‌گیری‌های با مسئولان مربوطه داشته‌ایم و از بخش قهرمانی اداره کل ورزش و جوانان نیز در خواست پی‌گیری داریم.
هم‌چنین اگر امکانی فراهم می‌شد که خدمت سربازی خود را به عنوان یک ورزش‌کار ملی پوش و یا یک مربی بگذرانم کمک به‌سزایی بود.
آیا با هزینه شخصی در مسابقات شرکت می‌کنید؟
در ابتدا با کمک‌های دولتی بود، اما اواخر حتی مسابقات لیگ کشوری سال 97 را با هزینه شخصی شرکت کردم و موفق به کسب مقام شدم.
نگاه هیئت ژیمناستیک به این رشته چگونه است؟
ابتدا کسب مقام نایب قهرمانی جهان را به دوست عزیزم مهدی احمدکهنی در رشته ژیمناستیک تبریک عرض می‌کنم. هیئت استان توجهی به رشته ایروبیک ژیمناستیک ندارد و فقط تمرکز خود را روی رشته هنری گذاشته است.
به نظر می‌رسد با مسئولان نیز سخنی دارید؟
حرف خاصی با مسئولان نیست جز توجه‌شان به ورزش‌کاران و قهرمانان؛ ما ورزش‌کارای حرفه‌ای عمرمان را پای ورزش گذاشته‌ایم و از خانواده، درس، سلامتی و همه چیزمان برای بالا بردن پرچم مقدس جمهوری اسلامی گذشتیم.
هیچ‌گاه خواسته زیادی نداشتیم ، همیشه هم شرایط را درک کرده‌ایم. اکنون تنها خواسته‌مان این است که اگر قهرمان پروری نمی‌کنید، حداقل قهرمانان‌مان را از بین نبریم. همیشه بزرگ نگه‌شان داریم. ما خواستیم در آینده سرمان بالا باشد.
خیلی سخت است که 10 سال بهترین باشی کلی افتخار برای استان و کشورت در تمام عرصه‌های آسیایی و جهانی کسب کنی ولی کسی نبیند. دل سرد بشوی، فاصله بگیری، ولی کسی نبودت را حس نکند، انگار همه فراموشت کرده باشند. گرچه قبل از آن‌هم به یادت نبودند.
شرمنده خودم و همه کسانی که من را به این درجه رساندن ولی نتونستم جواب زحمت‌های‌شان را بدهم هستم. قبلا هم گفتم اگر قهرمان پروری نمی‌کنیم قهرمان‌ها را و از بین نبریم. حق ما این نبود.
