من صدای کوچه و خیابان این شهرم

 فاطمه آرا _ شعار محوری روز جهانی ارتباطات و روابط‌عمومی، در هفته پیش رو با عنوان «در خیابان، صداهایی هست که از جنس باران‌اند، باید شنیدشان» انتخاب شده است. این شعار برای سازمانی خدماتی چون شهرداری‌ها که ارتباطی مستقیم با شهروندان و سبک زندگی آنان دارد، محسوس‌تر ودر عین حال متفاوت‌تر است.

روابط‌‌عمومی، بازوی فکری یک سازمان است تا با رصد رسانه‌ها و سنجش افکار عمومی، مطالبات جامعه هدف را در چهارچوب اهداف سازمانی آن پیش ببرد. اما روابط‌عمومی شهرداری‌ها با سازمان‌های دیگر خدمات‌رسان در نوع پیام و نحوه انتقال آن تا کسب بازخورد پیام تفاوت دارد. شهروندان در یک جامعه شهری و برای تصمیم‌گیری در زندگی روزمره خود به ارتباطات جمعی وابسته‌اند و روابط‌عمومی می‌تواند با استفاده از این وابستگی، به انتقال پیام‌های آموزشی و فرهنگی پرداخته و پاسخ سنجیده‌ای به مطالبات اجتماعی شهروندان بدهد؛ اعتماد آنها را جلب کند و مشارکت اجتماعی را در راستای توسعه شهری تقویت نماید.

ما کارشناسان روابط عمومی در شهرداری کرمان، سال‌ها به عنوان خبرنگار در صف شهروندان بودیم و سال‌هاست در صف شهرداری هستیم؛ بنابراین بیش از هرکسی هم مطالبات شهروندان را می‌شناسیم هم بر خدمات متنوع شهرداری اشراف داریم. سال‌هایی که منتقد شهرداری بودم و سال‌هایی که در روابط‌عمومی مدیریت شهری کرمان هستم، یک لوگو برایم الگو بود: جلب مشارکت جامعه شهری؛ و سعی‌ام در تنظیم اخبار و انتخاب تیتر، رضایت عمومی و جلب مشارکت شهروندی بود. البته این آرمان، جز با ایجاد فضای اعتماد، صمیمیت و گفتگو بین شهرداری‌ها که به مشارکت شهروندان نیاز دارند و شهروندان که نیازمند خدمات روزمره شهرداری‌ها از تولد تا مرگ هستند و در ارتباطی دوطرفه میسر نمی‌شود. و بازخورد ارائه خدمات‌شهری جز در شعار «در خیابان، صداهایی هست که از جنس باران‌اند، باید شنیدشان» محقق نمی‌شود.

بنابراین، مدیران و کارشناسان روابط‌عمومی شهرداری چون فانوس، روشنگر مسیری هستند که مدیریت شهری باید بپیماید و سخنگوی مردمی هستند که صدایشان در خیابان باید شنیده شود و من می خواهم صدای کوچه و خیابان این شهر باشم. مدیریت شهری برای آبادانی جامعه شهری، نیازمند شهروندانی متعهد است و روابط عمومی شهرداری‌ها می‌توانند برای توازن و تعامل بین خدمات‌شهری و شهروندان پلی امن، روشن و دوطرفه باشند.