نگاهی به فیلم قصر شیرین به کارگردانی رضا میرکریمی
روایتی چکه‌چکه اما جذاب
رضا میرکریمی از معدود فیلم‌سازانی است که این شانس را داشته است که آثارش به خوبی دیده شده و طیف قابل توجهی از تماشاگران از علاقمندان فیلم‌های او به حساب می‌آیند.
قصر شیرین، آخرین اثر میرکریمی، طعم و بوی دنیای ذهنی این کارگردان را دارد. میرکریمی، در قصر شیرین، به سراغ قشر کارگر جامعه می‌رود و گرچه انتقادات اجتماعی مختلفی را در این خصوص هم مطرح می‌سازد، اما این انتقادات اساس و بنیان اثرش را نمی‌سازد. فیلم، بیش از همه بازگشت کارگردان، به فضای قصه‌گوی اثر شاخص جاده‌ای‌اش، «خیلی دور، خیلی نزدیک» است. پدری که در یک سفر، فرزندانش را بازمی‌شناسد و رابطه‌ای جدید با آن‌ها را شروع می‌کند.
قصر شیرین، روایت مردی به نام جلال با بازی حامد بهداد است که بعد از یک تصادف غیر عمد که منجر به فوت‌شده، از محل حادثه می‌گریزد، اما همسرش، شیرین جای او را به پلیس نشان می‌دهد. شیرین، همه زندگی‌اش را می‌فروشد و دیه جلال را پرداخت می‌کند، اما جلال، دل‌چرکین او و فرزندانش را ترک می‌کند و ... قصر شیرین فیلمی ساده و قابل فهم است که آرام شروع می‌شود و به معرفی جزییات و داستانک‌ها و شخصیت‌های خود می‌پردازد و هرچه پیش می‌رود از ریتم و حال و هوایش نمی‌افتد و می‌تواند تا انتها مسیری آرام ولی نسبتا پرکشش و جذاب را برای تماشاگرانش به تصویر بکشد. شخصیت اصلی فیلم جلال، با بازی خلاقانه و هوشمندانه حامد بهداد نقش محوری این فیلم کم کاراکتر میرکریمی را برعهده دارد که قرار است با زندگی و شخصیت چند لایه او و در نهایت تحول و تغییر او مواجه شویم، ولی این پرداخت شخصیت بسیار تدریجی و ظریف انجام می‌شود و همین نقطه مثبت این اثر محسوب می‌شود زیرا موجب توفیق فیلم و تفاوت آن با آثاری از این دست می‌شود.
اما شاید مهم‌ترین ایراد فیلم نحوه تدوین و مونتاژ آن باشد چرا که بنظر می‌رسد برخی سکانس‌ها زیادی کش یافته و حذف برخی داده‌ها خیلی هم به فیلم ضربه نمی‌زند و بلکه از شاخ و برگ‌های اضافی‌اش کاسته و سبب می‌شود کارکرد دراماتیک بهتر و جذاب‌تری داشته باشد و این آسیب و نقطه ضعف بسیاری از آثار سینمای ایران است زیرا برخی فیلمسازان به جهت تعلق خاطری که فصل‌های از آثار خود دارند از حذف برخی از بخش‌های فیلم که تاثیری درپیشبرد روایت ندارد اما به طور مثال از لحاظ قاب‌بندی زیبا است خودداری می‌کنند.
اما شاید پایان‌بندی فیلم یکی از بهترین و کوبنده‌ترین پایان‌های چند سال اخیر سینمای ایران است واین در شرایطی است که پایان فیلم‌ها به عنوان یک بحران در سینما تبدیل شده است و فیلمسازان با انواع و اقسام پایان‌های باز و نیمه‌باز، قصد سرهم‌بندی کردن داستان یا ارجاع مخاطب به جای دیگر دارند، پایان بندی فیلم قصر شیرین یکی از برگ برنده‌های مهم فیلم میر کریمی به حساب می‌آید زیرا این بار مخاطب با ذهنی آرام از سالن خارج می‌شود. تماشای این اثر خالی از لطف نیست.
رضا کرماني
رضا کرمانی
